Мяне затрымалі на Плошчы Свабоды 12 верасня. Насамрэч, ніякі марш тады яшчэ нават не пачаўся, але як только мы падышлі, з усіх бакоў пачалі высоўвацца сілавікі, і мы сталі ў счэпку. Спачатку было адчуванне, што можна будзе ўцячы, таму мы вырашылі пачакаць і дапамагчы тым, каго затрымлівалі. На той момант ужо загрузілі першы аўтазак, але дзяўчыны акружылі яго. У нейкі момант я страціла сцяг, але добрая жанчына вярнула мне яго ўжо пры затрыманні.

Астатняе праляцела вельмі хутка, бо я і яшчэ каля 10 жанчын счэпкай трапілі ў тупік, адкуль збегчы ўжо не атрымалася. Перада мной стаяў амапавец, які на крыкі "адпусціце", спакойна сказаў, што такія, як мы, павінны атрымаць па заслугах і таму выйдзем только ці праз суткі, ці праз штраф. Яшчэ адзін амапавец ціха паклікаў мяне і паказаў, як дзяўчыны пералазяць праз шкло ў кафэ і топчуць кветкі. Я яму адказала, што вас раней гэта не палохала, калі вы самі стаялі на газонах па ўсяму гораду.

Затрыманне, калі можна так сказаць, прайшло добра, бо спачатку мяне жорстка схапілі, але я разумела сітуацыю і сказала, што сама пайду далей. У аўтазаке ўжо была кульная атмасфера, мы нават пачалі спяваць "Купалінку". Былі спробы паразмаўляць з апамаўцамі, але яны толькі казалі, что трэба нам ехаць у Расею ці Польшу, калі штосьці не падабаецца. Плюс калі мы ехалі, яшчэ кропачна затрымалі некалькі жанчын і закінулі да нас. З-за колькасьці нас вырашылі падзяліць на розныя машыны, таму атрымалася так, што мы з сяброўкай потым трапілі ў розныя РАУС.

Мы ехалі ўтрох з жанчынай, якой было каля 70 год, і праз недахоп святла, вады і паветра (а мы ехалі каля гадзіны) стала дрэнна. У РАУСе яе ўжо адпусцілі. Каля РАУСа нас было жанчын 20. Самае страшнае адбылося, калі ў адной з дзяўчын пачалася панічная атака. З міліцыі ёй ніхто не дапамог, а супакойвалі яе самі затрыманыя. Хуткая ехала настолькі доўга, што дзяўчына пачала ўжо сінець. Але для яе скончылася, наколькі я ведаю, усё добра і яе адпусцілі.

Потым нас адвялі ў нейкі кабінет, дзе пачаўся вопіс рэчаў і г.д. Спачатку міліцыянты казалі, што сёння нас павінны адпусіць, бо амаль ва ўсіх гэта было першае затрыманне. На той момант страшна не было, бо мы ў гэта верылі. Спойлер: ніколі не вер міліцыі, бо ўвечары нас ўжо перавезлі ў ЦІП. Адпусцілі толькі жанчын, у якіх засталіся дзеці дома. У адной жанчын не знайшлі (!!!) у базе дзіця, таму яе таксама павезлі з намі. У цэлым, ставіліся да нас ветліва, але цалкам забралі тэлефоны і астатнія рэчы.

Прыехалі ў ЦІП мы дзесьці а 21:30. Тут трэба разумець, што казка скончылася і ніхто смяяца тут з намі не будзе, нават пры ўмове, што мы не нейкія апасныя злачынкі. Але ніяк, акрамя як "ліхадзейкі", да нас не звярталіся. Спачатку нейкія нашы просьбы па тыпу ўзяць таблеткі, схадзіць у туалет ігнаравалі, але потым усё дазволілі.

У камеры нас было 6 жанчын, і з самага пачатку мы не маглі ўсвядоміць таго, што адбылося. Адразу нам перадалі маленькую дапамогу ад валанцёраў, таму мы нават неяк падбадзёрыліся. У камеры вельмі холадна, бо акно заўсёды адчыненае, а мой матрас быў увесь у крыві. Спаць з-за гэтага было складана, тым больш, што накрывацца коўдрай з блашчыцамі, каб хоць неяк сагрэцца, было непрыемна. Таму мы пастараліся не спаць як мага болей і некалькі гадзін размаўлялі з дзяўчатамі.

Раніца пачалася з "цудоўнай" ежы, але і гэтаму мы радаваліся, бо раней была інфармацыя, што затрыманых могуць лёгка не карміць. Калі ты ў ізаляцыі, час адчуваецца зусім па-іншаму. Нашым адзіным заняткам былі размовы, плюс у нас яшчэ ляжаў выпуск Народной Волі за пачатак верасня (чаму мы вельмі здзівіліся), таму мы ўслых чыталі яго. У нядзелю нам не пашанцавала са зменай, бо кожныя 15 хвілін да нас заходзіла жанчына, якая пыталася, як нашы справы, як нам тут адпачываецца і ці не збеглі мы яшчэ. Меньшае, што ты хочаш пачуць у камеры, гэта гэтыя пытанні.

Вельмі неспакойна прайшла ноч з нядзелі на панядзелак, таму што ўвесь час мы лічылі аўтазакі, бусы і маршруткі, якія заязджалі на тэрыторыю ЦІПа. Тады мы налічылі за ноч 8 аўтазакаў і 2 маршруткі.

У камеры страха не было, але мы ўсе палохаліся за сваіх блізкіх. Са свайго боку мы разумелі, што ўсё ў парадку, умовы, хоць і не лепшыя, але ў параўнанні з тым, што было ў пачатку жніўня, нам яшчэ пашанцавала. Але гэтага не ведалі людзі, якія нас чакалі.

У нейкі момант прыйшла ў галаву думка, што дзверы зачыненыя і я зараз, нават пры вялікім жаданні, не змагу выйсці. У панядзелак пачаліся суды і мы ўвесь час слухалі, што адбываецца. Дагэтуль мы разважалі, што нам не могуць даць суткі, бо гэта нашае першае затрыманне. Мы нават напісалі спіс, каму званіць са сваякоў, бо былі ўпэўнены, што застанецца на суткі толькі 1-2 чалавекі. Але ўсё стала на свае месцы, калі пачалі даваць іншым дзяўчынам, якія таксама былі затрыманы з намі, 11-12 сутак.

Негледзячы на тое, што нам абяцалі суд у панядзелак, з нашай камеры асудзілі толькі дзьвух. У панядзелак, дарэчы, яшчэ нам аддалі перадачкі, і настрой адразу падняўся.

Я зразумела, што зараз дрэнных людзей не затрымоўваюць. У параўнанні з тым быдлам, што нас ахоўвала, карміла і г.д., у камерах сядзяць адукаваныя, адэкватныя, смелыя людзі з узрушаючым пачуццём гумару, які ратаваў сітуацыю. Мы нават жартавалі, што выйдзем (хоць і сядзелі на той момант толькі дзень) у новую краіну, дзе паўсюль будуць БЧБ і Пагоня. Таксама дамовіліся набіць тату ў гонар першага затрымання ))

Суд мой пачаўся раніцай у аўторак, і я адразу запрасіла адваката. Суддзя сказала пачакаць паўгадзіны, але справа аднавілася праз тры гадзіны, калі час майго зняволення ўжо падыходзіў да канца. З самага пачатку ў меня было пачуццё, што мне дадуць штраф, як і ўсім студэнтам у панядзелак, таму, трапіўшы ў іншую камеру, я сказала жанчынам там, каб пісалі спіс, што ім патрэбна і каму тэлефанаваць.

Негледзячы на тое, што мой адвакат быў дзяржаўным, ён адразу мне спадабаўся. Ён адразу наляцеў з пытаннямі на суддзю і сведкі аб няправільна напісаных дадзеных, маім подпісе, які я асабіста не ставіла і г.д. Безумоўна, гэта быў сапраўды цырк. Сведка сказаў, што я была ці на Плошчы Свабоды, ці на Праспекце Пераможцаў, "дакладна ён ня памятае". Як і тое, як я выглядала і што крычала. Многія прапановы і пытанні (напрыклад, пры ўсталяванні сапраўднай асобы сведкі) маёй абароны суддзя адхіляла. Сведак з майго боку выклікаць таксама не далі.

У цэлым, я ведала, што мне дадуць 25 базавых, але гэтае рашэнне я яшчэ буду абскарджваць.