Магу плакаць, дзе хачу

Я працавала на дзвюх працах, а яшчэ была сесія ды па курсавой выкладчыца пяць разоў ганяла перадрукоўваць работу (літаральна праз кропку). Рабілі рамонт у інтэрнаце, а да таго ж я захварэла. Была ўжо на мяжы, каб сарвацца. Зайшла ў метро, а мяне спыніў ахоўнік, каб праверыць заплечнік. Вось тут і прарвала мяне, шпурнула заплечнік, села і зарыдала.

Я не вельмі заўважала, ці хтосьці побач са мной. Але людзі такія добрыя, кінуліся супакойваць. У той момант мне не хацелася, каб уцяшалі і набліжаліся, бо людзі не зусім ведаюць, як рэагаваць. Але вельмі добра, калі чалавек можа паплакаць там, дзе яму хочацца і не стрымліваць сябе. Калі стрымліваш, горш становіцца. А са слязамі чалавек вызваляецца ад эмацыянальнага напружання. Паплакала — яно сыходзіць, усё становіцца прасцей.

Паўтары гады я сустракалася з хлопцам, з якім мы былі ў любоўнай залежнасці. Скончыць такія стасункі, мякка кажучы, няпроста. Але ў нейкі момант мы нарэшце сказалі адзін аднаму, што больш так не можам і разышліся.

Я і слязы не пусціла тады, але сядзела ў тралейбусе і думала, што даеду дадому і праплачуся, як трэба. А да мяне падышла спадарыня і запыталася: «Вам кепска? У вас твар перакрыўлены». Я ёй нічога не адказала, але слёзы паліліся супраць волі.

Адчувала сябе так кепска, што было ўсё роўна, ці бачыць хтосьці мае слёзы, ці ёсць хтосьці побач. Вось калі б сядзела ў тралейбусе, плакала, а ніхто не чапаў, дык усё файна. А калі спрабуюць незнаёмыя людзі залезці ў душу і разабрацца — гэта непрыемна. Але сорамна мне дакладна не было.

Плачу даволі часта, хутчэй праз стомленасць, пачуццё пакінутасці і бездапаможнасці. Часам праз разчараванасць, а часам — праз шчырыя эмоцыі, і тады я плачу і ўсміхаюся. На людзей звяртаю ўвагу зрэдку, але, бывае, падыходзяць і па-добраму пытаюцца, ці ўсё ў парадку.

Мне камфортна выказваць эмоцыі ў публічнай прасторы, таму што ўсім мінакам абыякава. Часам нават хочацца, каб звярнулі ўвагу і ўцешылі. Цяжэй плакаць з людзьмі, з якімі стасуюся, але не вельмі шмат. Напрыклад, стрымліваю сябе ў кіно. А вось з блізкімі можам і разам паплакаць. Трэба да гэтага адэкватна ставіцца.