Ганна:
Я бы сказала, што была звычайнай неабыякавай студэнткай, якой не ўсё адно, што адбываецца ў краіне і якая будучыня чакае Беларусь. Вучылася ў БДЭУ, працавала, валантэрыла ў розных ініцыятывах, вяла актыўнае жыццё. У 20-ым годзе ўдзельнічала ва ўсіх нядзельных і не толькі маршах, студэнцкіх акцыях, ланцугах салідарнасці, брала ўдзел у арганізацыі акцый ва ўніверсітэце. У сакавіку мяне затрымалі і пасадзілі на 15 содняў, а пасля адлічылі з 3 курса. Пасля адсідкі працягвала рабіць усё, што было ў маіх сілах: разклеівала налепкі, малявала надпісы, шмат ліставала палітвязням, хадзіла на суды і ладзіла ананімныя акцыі падтрымкі. Але пад канец вясны пачало гачуць шмат "трывожных званочкаў": у краіне адбываліся масавыя рэпрэсіі, амаль усе з маіх знаёмых студэнцкіх актывістаў або ўжо былі за мяжой, або збіраліся з'язджаць. Я зразумела, што заставацца ў Беларусі — што чакаць, калі прыйдуць і па мяне. Я з'ехала ў чэрвені. Спачатку паехала ва Львоў, потым на некалькі месяцаў затрымалася ў Кіеве. Спачатку мне было даволі лёгка. Па-першае, было пачуццё, што я вырвалася з канцлагера, што нарэшце магу свабодна дыхаць і спакойна спаць, адкрыта казаць і рабіць тое, што хочацца. Прайшла мая параноя, панічныя атакі, кашмары пра турму і затрыманне. Я нарэшце магла засынаць спакойна і не пераправяраць па сто разоў, ці ўсе дзверы я зачыніла. Па-другое, у мяне яшчэ не было разумення, што я з'ехала на невядомы і доўгі час. Было адчуванне, бы я проста паехала на вакацыі і хутка павяртаюся дадому.