Я бы сказала, што была звычайнай неабыякавай студэнткай, якой не ўсё адно, што адбываецца ў краіне і якая будучыня чакае Беларусь. Вучылася ў БДЭУ, працавала, валантэрыла ў розных ініцыятывах, вяла актыўнае жыццё. У 20-ым годзе ўдзельнічала ва ўсіх нядзельных і не толькі маршах, студэнцкіх акцыях, ланцугах салідарнасці, брала ўдзел у арганізацыі акцый ва ўніверсітэце. У сакавіку мяне затрымалі і пасадзілі на 15 содняў, а пасля адлічылі з 3 курса. Пасля адсідкі працягвала рабіць усё, што было ў маіх сілах: разклеівала налепкі, малявала надпісы, шмат ліставала палітвязням, хадзіла на суды і ладзіла ананімныя акцыі падтрымкі. Але пад канец вясны пачало гачуць шмат "трывожных званочкаў": у краіне адбываліся масавыя рэпрэсіі, амаль усе з маіх знаёмых студэнцкіх актывістаў або ўжо былі за мяжой, або збіраліся з'язджаць. Я зразумела, што заставацца ў Беларусі — што чакаць, калі прыйдуць і па мяне. Я з'ехала ў чэрвені. Спачатку паехала ва Львоў, потым на некалькі месяцаў затрымалася ў Кіеве. Спачатку мне было даволі лёгка. Па-першае, было пачуццё, што я вырвалася з канцлагера, што нарэшце магу свабодна дыхаць і спакойна спаць, адкрыта казаць і рабіць тое, што хочацца. Прайшла мая параноя, панічныя атакі, кашмары пра турму і затрыманне. Я нарэшце магла засынаць спакойна і не пераправяраць па сто разоў, ці ўсе дзверы я зачыніла. Па-другое, у мяне яшчэ не было разумення, што я з'ехала на невядомы і доўгі час. Было адчуванне, бы я проста паехала на вакацыі і хутка павяртаюся дадому.

Так, я лічу, што ў гэтым пляне мне ВЕЛЬМІ пашанцавала. Лепшае, што падарыла мне эміграцыя, – знаёмства з маім каханым. Ён таксама палітэмігрант, мы пазнаёміліся ў Кіеве і ўвосені там жа распісаліся. Апроч таго, калі я з'ехала, у Кіеве жылі шмат студэнцкіх актывістаў — з кімсьці я была даўно знаёмая, з кімьсьці пазнаёмілася ўжо там. Гэтыя знаёмствы сталі для мяне вялікай падтрымкай, дапамаглі адчуць, што я не адна. А ў жніўні ў Кіеў пераехала і мая блізкая сяброўка з універсітэта, гэта таксама зрабіла маю адаптацыю крыху прасцей. Плюс у першы ж дзень у Кіеве сябра дапамог мне знайсці працу, таму было на што адцянуць увагу ад сумных думак. Я шмат часу бавіла на працоўным месцы, і не столькі дзеля грошай, колькі дзеля таго, каб чымьсці заняць сябе.

Спачатку, калі яшчэ не прыйшло пачуццё рэальнасці і разуменне, што я зусім з'ехала і павяртаюся дамоў няхутка, я трымалася вельмі бадзёра. З часам, калі пачала абвыкаць у новых абставінах, стала няпроста. З надыходам восені пачаўся супернялёгкі ў маральным плане перыяд: не было дзе жыць, я не ведала, дзе буду праз месяц, чым буду займацца, калі пачнецца навучанне (падалася на "Праграму Каліноўскага"), заставацца мне ў Кіеве ці ехаць у Польшчу. І ўвогуле стан быў вельмі "падвешаны" і нявызначаны. А невядомасць у такіх сітуацыях наўпрост забівае. Да таго ж у мяне пачаўся шалёны сум па сям'і, дому, Беларусі ўвогуле. У мяне вельмі цесная сувязь з бацькамі, і разуменне, што пабачуся з імі яшчэ няхутка, вельмі "дызмараліла". Днямі і начамі я была ў падаўленым стане, ні ад чаго не атрымлівала задавальнення і ні ў чым не бачыла сэнсу. З часам усё прайшло, цяпер у мяне ёсць занятак, ёсць дзе жыць, ёсць планы на будучыню, ёсць каханы побач і надзея, што ўсё абавязкова будзе добра!

Мае амаль паўгады эміграцыі, дарэчы, праляцелі вельмі хутка. Хаця разам з тым ёсць і адчуванне, нібы прайшло цэлае жыццё. Я адназначна стала самастойней, стрэсаўстойлівей і сталей, навучылася выпутвацца з розных сітуацый, цалкам самой будаваць сваё жыццё і прымаць важныя рашэнні. Шчыра кажучы, паміж мной год-паўтары таму і цяпер, здаецца, розніца гадоў у 5, калі не ў 10.

Павяртацца ў свабодную Беларусь і жыць у любімым Менску – мая найвялікшая мара. Але мне пакуль не хочацца загадваць, планаваць, марыць, бо чым менш чакаеш, тым менш потым расчароўваешся. Мне складана ўявіць, дзе я буду праз некалькі год і якім будзе маё жыццё. Але калі ў Беларусі не адбудзецца сапраўднай рэвалюцыі, павяртацца мы з мужам не зможам.